ไคค่อยเอนกายนอนราบกับฟูกนิ่ม รอยยิ้มบางเต็มไปด้วยเสน่ห์เหลือร้าย ยิ้มทั้งตาทั้งปากเรียกความดึงดูด ความหลงใหลเชิญชวนให้อีกฝ่ายไม่น้อย แค่อยู่นิ่งๆไม่ต้องทำอะไรก็เรียกสายตาดึงดูดให้ชานยอลสำรวจเรือนร่างของไคด้วยสายตาเต็มไปด้วยความต้องการ สายตาปรารถนาในตัวน้องชายที่เลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็ก อาบน้ำด้วยกัน นอนด้วยกันในทุกคืน จนสองแฝดโตย่างเข้าสิบห้าชานยอลถึงจัดแยกห้องให้กับสองแฝด เพื่อที่สองแฝดจะได้มีเวลาส่วนตัวของตัวเองบ้าง
และอีกเหตุผลสำคัญที่ต้องให้สองแฝดแยกห้องนอนกับเขา ก็เพื่อไม่ให้ตัวเองนั้นทำอะไรตามใจตัวเอง ไม่ให้ทำร้ายน้องก่อนเวลาอันควร ไม่อยากเป็นคนเห็นแก่ตัวอย่างกับคนในหมู่บ้านฮันซู ทำให้ตัวเองมีความสุข ปลดปล่อยแต่ต้องกลับทำร้ายน้อง ชานยอลไม่ต้องการให้มันเป็นแบบนั้น ชานยอลถึงต้องกันตัวเองออกมาจากน้องทั้งสอง ถึงแม้บ้างครั้งจะพลั้งเผลอใจทำอะไรกับสองแฝดบ้างก็ตาม แต่ก็ไม่ถึงขนาดเลยเถิดมาถึงขนาดนี้ นี้เป็นครั้งแรกของพวกเขาทั้งสองจะมีอะไรมากกว่าจูบ กอดอย่างที่เคยทำ ถ้าจะพูดให้ถูกจูบกับจงอินซะมากกว่าไคเสียอีก กับไคนั้นชานยอลก็ได้แค่กอด แค่หอมน้องในเวลาที่น้องหลับเท่านั้น
ยิ่งไคมีเซ็กส์แอพพีลในตัวสูง ยิ่งกระตุ้นอารมณ์ความต้องการให้ชานยอลมากยิ่งขึ้น ความต้องการที่กักเก็บเอาไว้ถูกปล่อยระบายลงบนเรืองร่างสีแทนอย่างหื่นกระหาย โหยหาให้สมกับการรอคอย การอดกลั้นให้น้องมันโตมากกว่านี้ ชานยอลถึงจะสารภาพสิ่งที่มีในใจให้น้องได้รับรู้
และวันนั้นก็มาถึงก่อนเวลา ไม่ให้ชานยอลได้พูดอะไรออกไปกับน้องได้มากนัก เพราะในเวลานี้คำพูดนั้นได้กลืนหายลงไปในลำคอพร้อมกับความหอมหวานของรสจูบแสนดูดดื่ม
ชานยอลขยับเขยื้อนตัวทาบทับบนตัวของไค กลีบปากทั้งสองต่างบดเบียด แลกจูบกันอย่างหื่นกระหาย ท่อนแขนเรียวตวัดโอบคอแกร่ง รั้งคอแกร่งให้จูบถนัดมากขึ้น ให้ร่างกายแนบชิดมากขึ้นกับความต้องการของตัวเอง
เรียวลิ้นทั้งสองต่างเกี่ยวพันแลกเลียกันอยู่นอกโพรงปาก ต่างเกี่ยวกระหวัดดังจ๊วบจ๊าบแข่งกับเสียงลมด้านนอกที่พัดเข้ามา
“แฮ่ก แฮ่ก….” ไคถึงกับหอบหายใจเหนื่อยกับจูบอันร้อนแรงเมื่อครู่ที่เพิ่งจบลงไป สายตาคมของคนพี่จ้องมองด้วยรอยยิ้ม ปลายนิ้วโป้งเช็ดคราบน้ำลายมุมปากออกอย่างอ่อนโยน สองสายตาจ้องกันอย่างลึกซึ้งมีความหมาย ฝ่ามือหยาบนั่นลูบไล้ไปตามส่วนเว้าส่วนโค้งบนร่างโปร่งบางอย่างหลงใหล ฝ่ามือบางนิ่มของไคก็ลูบไล้ไปตามผิวกายกำยำของชานยอลด้วยรอยยิ้ม สายตาจ้องมองเรืองร่างกำยำของชานยอลไม่ต่างกัน
“อะ….อย่าแกล้ง” ส่งเสียงบอกเมื่อยอดอกทั้งสองถูกปลายนิ้วทั้งสองข้างบีบคลึง ใบหน้าคมโน้มลงมาซุกซอกคอ ขบเม้นทำรอยสีกุหลาบไล้ลงมายังถึงเม็ดติ่งไตบนยอดอกทั้งสองข้าง ผลัดเปลี่ยนสลับดูดดื่มน้ำนมจากยอดอกทั้งสอง หน้าอกแบนราบแอ่นรับสัมผัสจากปลายเรียวลิ้นไปด้วยความเสียวกระสั่น แขนเรียวตวัดกอดร่างพี่ชาย ปลายเล็บจิกลงแผ่นหลังกว้างเมื่อริมฝีปากอุ่นร้อนของพี่ชายลากเลียลงมายังส่วนอ่อนไหวด้านล่าง
ความเสียวซ่านระทุในกายเมื่อเจ้าลูกชายตัวน้อยถูกครอบครองจากริมฝีปากของอีกฝ่าย มันเสียวซ่าน ขนลุกซู่ไปทั้งตัวไปกับลีลาลิ้น ริมฝีปากที่จัดการครอบครองส่วนแข็งขึง ลูกชายของไคเข้าไป
“อ๊ะ….พี่ชานยอล อา…” ความเสียว ความทรมานถูกระบายออกมาด้วยเสียงร้อง ปลายเล็บจิกข่วนแผ่นหลังกว้างของร่างสูง ปลายเท้าจิกลงกับที่นอนจนยับยู่ยี่
“อื้อ…..อ๊า….” กายเล็กบิดเร่าไปด้วยความทรมาน ความเจ็บในช่องทางคับแคบเมื่อเรียวนิ้วยาวทั้งสามถูกสอดแทรกเข้าไปเปิดทาง ทั้งที่ส่วนความเป็นชายยังอยู่ในปากของชานยอล
“พะ…..พี่ชานยอล…” เสียงกระเส่า เหงื่อท่วมกาย ใบหน้าเหยเก เต็มไปด้วยเหงื่อมันดูเซ็กซี่ไม่น้อยสำหรับคนที่ได้เห็นอย่างชานยอลช้อนตาขึ้นมาดู ยิ่งใบหน้าที่เซ็กซี่ ดวงตาเซ็กซี่จ้องมองร่างของพี่ชายตัวสูงด้วยความรู้สึกมากมาย ความรู้สึกที่ไคคงพูดออกมาไม่หมดในเวลานี้ ความรู้สึกเดียวที่ไคอยากพูดออกไป ‘เขาต้องการพี่ชานยอลเหลือเกิน’
ไคไม่ต้องการแค่นิ้วมือของพี่ชานยอล ไคต้องการเจ้าลูกชายของพี่ชานยอลเข้ามาในตัว
และชานยอลก็ให้ความปรารถนานั้นให้ไค นำพาแกนกายใหญ่เข้าไปในช่องทางคับแคบที่ถูกเปิดทางไว้เรียบร้อยแล้ว
“ผมรักพี่ ผมยอมเป็นของพี่คนเดียวดีกว่าเป็นของคนอื่น”
ไครู้ตัวเองดีว่าพูดอะไรลงไป ทำอะไรลงไป รู้ว่าตัวเองเป็นของพี่ชานยอลเต็มตัวแล้ว และเขาก็เต็มใจเป็นของพี่ชายคนนี้คนเดียว ถึงแม้จะรู้ว่าพี่ชานยอลคิดอย่างไงกับจงอินแฝดน้องของตัวเอง และจงอินก็คิดกับพี่ชานยอลเกินคำว่าพี่ชายเหมือนกัน
ถึงรู้ว่าผิดไม่สมควรทำ แต่ไคก็หักห้ามใจตัวเองไม่ได้ที่จะยอมเป็นของพี่ชานยอล
ทั้งที่พยายามมาตลอด แต่สุดท้ายความพยายามนั้นได้พังลงต่อความต้องการของหัวใจ
“อ๊ะ…..อา…อ๊า… พี่…..” เสียงครางกระเส่าดังลั่นพร้อมกับกายใหญ่ขยับเคลื่อนไหวกายเข้าออกเป็นจังหวะ ขาเรียวสวยทั้งสองยกชี้ถ่างขึ้นสูงให้ร่างสูงกำยำกดกระแทกความสุข ความเป็นเจ้าของในตัวของไค
“ไค…ไคของพี่…อา” เสียงแหบพร่าครางกระเส่าไปด้วยความสุขสม มีความสุขเหลือเกินกับการได้เป็นเจ้าของร่างกายของไค แต่ความสุขมักมาพร้อมกับความรู้สึกผิดในใจ ความรู้สึกที่ชานยอลรู้สึกผิดไม่น้อยต่อสองแฝด
“พี่ชานยอล.. พี่ไม่มีความสุขอ๊ะ…..ที่ทำกับผม” เสียงขาดห้วงเอ่ยถามอย่างยากลำบาก มือไขว่คว้าเกาะไหล่แกร่งเอาไว้
“พี่มีความสุข พี่มีความสุขที่ได้ทำกับไค ได้ไคมาเป็นของพี่” ชานยอลบอกออกมาที่ไม่อยากให้น้องรู้สึกไม่ดี ” แต่แค่พี่รู้สึกผิดต่อเราและจงอิน” ไคคลี่ยิ้มออกมาและชันตัวลุกขึ้นทั้งที่ยังมีแกนกายใหญ่แช่ค้างอยู่ในช่องทางสีสวาท
“ไม่ต้องรู้สึกผิดต่อผม เพราะผมยอมเป็นของพี่เอง ทั้งที่ผมก็รู้ว่าพี่กับจงอินมีใจให้กัน” ไคยิ้มบางๆ
“ไม่ใช่แค่จงอินคนเดียว แต่พี่ก็มีความรู้สึกที่พี่มีให้ไคเหมือนกับจงอิน” ไคถึงคลี่ยิ้ม มือประคองใบหน้าคมหล่อเหลาของพี่ชายเอาไว้
“ผมถึงยอมเป็นของพี่ไง เพราะผมรู้ว่าพี่รู้สึกอย่างไงกับผม” ทำไมไคจะไม่รู้ แต่แค่ไคไม่พูดออกไปเท่านั้น ” เรื่องของจงอินเราค่อยอธิบายให้จงอินเข้าใจในวันพรุ่งนี้ อย่างไงจงอินต้องเข้าใจเรา แต่ตอนนี้พี่มามีความสุขกับผมก่อนนะครับ มาทำให้ผมรู้ว่าพี่ต้องการผมเหมือนกัน” ไคยิ้มละมุนให้กับพี่ชายตัวสูง ชานยอลก็ยิ้มมุมปากและเริ่มจัดการเติมเต็มความสุขให้กับไคอีกรอบ
ความสุขที่ต่าง มอบให้กันนั้น ทั้งสองต่างไม่รู้เลยว่าจงอินได้ขึ้นมาเห็นว่าพี่ชายทั้งสองต่างปรนเปรอ เสพสมความสุขให้กันอย่างสุขสมเปรมใจ ไม่แคร์ความรู้สึกของน้องชายคนนี้บ้างเลย
จงอินเดินลงมาทั้งน้ำตา รู้สึกน้อยใจ ผิดหวังเสียใจที่พี่ชายทั้งสองต่างทำเหมือนว่าเขาไม่มีตัวตน ไม่เห็นหัวเขาเลยๆคิดจะทำอะไรกันก็ได้
“ในเมื่อพี่มีความสุขกันมาก เชิญมีความสุขกันตามสบายเลย ผมจะไม่สนใจ ไม่อยู่เป็นส่วนเกินของพี่สองคนแล้ว” บอกอย่างตัดพ้อ น้อยใจ ประชดพี่ชายทั้งสองก่อนจะเดินออกจากบ้านไปทั้งน้ำตา
taksuho 